24 jul VAKANTIEGENOT   1707

De laatste uren waren een hel. Heel traag kropen de dagen door de week. Het leek alsof de grote klok op kantoor geremd werd door een stroopachtig substantie. Terwijl ik probeerde mijn bureau leeg te werken, dumpten een paar fijne collega’s extra werk dat absoluut niet kon wachten. Eindelijk… vrijdag 17.00 uur, de zweetdruppels liepen vanuit mijn nek naar de ruimte tussen mijn schouderbladen. Ondanks de airco plakte mijn blouse aan mijn lijf en ik rook door de Yves Saint Laurent parfum mezelf. Ik stond op riep wat bemoedigende teksten naar een paar andere ploeteraars en verliet het pand. Dit moment was het mooiste ogenblik van het jaar, een triomfantelijk gevoel, een heerlijk vooruitzicht op vakantie buitenland. Ik voelde suprematie in mijn lijf. Niemand die me kon raken of beinvloeden. Totale vrijheid voor drie weken. Fantastisch. Spontaan ontsnapte een heel lange scheet aan mijn portier, toen ik in mijn kokende auto stapte. Ik zocht in mijn favoriete summer songs Mungo Jerry en reed de autoweg op. Hard zingend en genietend schreeuwde ik in het snikhete blik:
‘ In the summertime when the weather is high”.
In the summertime, when the weather is high
You can stretch right up and touch the sky
When the weather’s fine
You got women, you got women on your mind
Have a drink, have a drive
Go out and see what you can find’
Nog één barrière te nemen: het koffer-pak-protocol. Dit onderdeel staat elk jaar garant voor enorme thuisstress en is tevens een test voor de relatie. Met kunst- en vliegwerk worden de grote koffers van zolder gehaald en de paklijst gezocht. Ieder pakt zijn eigen koffer in en we controleren elkaar zodat er niets vergeten wordt. En een uurtje kleding oprollen later, lever ik een half gevuld koffer en zie uit een ooghoek de koffer van mijn partner waarvan de inhoud hoog uitstulpt. “Die gaat niet dicht hoor”, zeg ik quasi aanmoedigend. Ze kijkt naar mijn valies en glimlacht. Ik zie de bui al hangen. Gelijk stopt ze een grote hoeveelheid kleding in mijn koffer. Gelukkig gaan we niet met het vliegtuig maar met de auto anders hadden we zwaar kunnen bijbetalen. Vrouwen hebben wat inpakken betreft het empathisch vermogen van een goudvis. Ze denken dat als hun eigen gewicht groot genoeg is om de kofferdeksels op elkaar te krijgen, de klus geklaard is. Daarbij voelt een vrouw zich senang, en de man snapt er totaal niks van. Eindelijk rijden we de straat uit en vraagt vrouwlief of we Luxemburg wel halen met zo weinig spirit in de tank. Ik vraag me enkel af of alle sigaretten die ik in het Groothertogdom wil kopen in de auto passen. Voor we de autoweg op draaien klinkt plots een vloek “ik ben documenten van het hotel vergeten”. Glimlachend tik ik op mijn telefoon want ik heb ze allemaal keurig opgeslagen. Vol gas rijden we over de route dus soleil naar het zuiden. Niemand die mijn piekende goede bui kan aantasten de komende drie weken. Nondedjuu !!!