03 apr FOMO     1691 

Een vriend had zich aangeboden om een buurvrouw en haar vier voormalige collega’s naar het vliegveld te brengen. Hij had een hip VW busje geleend en voor gezelschap op de terugweg reed ik mee.
Drie weken weg, waren de plannen, alleen het aantal koffers dat de dames meezeulden stond niet in verhouding. Op de oprit ging het kippenhok al open. De dames waren van gevorderde leeftijd maar nog heel mobiel, buigzaam en totaal niet vastgeroest. Ze ademden totale nirvana uit en beschikten over een behoorlijke dot humor. Heerlijk. We hadden de snelweg nog niet bereikt en de eerste lachsalvo’s gingen door het gemotoriseerde blik. “We sparen allemaal een jaar lang en dan gaan we samen op vakantie. Dat doen we al ruim 15 jaar. In de coronatijd kwam een kink in de kabel en konden we niet gaan. We potten natuurlijk stevig door en nu… ‘.  Twee plaatsen verder nam een sopraanstem de zin over, ‘nu bulken we van het geld en gaan we de bloemetjes pas echt buiten zetten”.
‘Hoe dan?’ vroeg ik. Haast in koor klonk “we gaan gigolo’s inhuren”, Gevolgd door een lachsalvo. De dames gierden en sloegen de handen voor het hoofd. Ze kleurden zelfs van de roekeloos geventileerde jeugdfantasie. Snel werd van onderwerp gewisseld. “Die Rutte, ik dacht even dat hij homo was, zeker nadat hij niet van die kleine Franse president kon afblijven. Maar nu heeft hij weer een afspraak met de Italiaanse premier en wil met haar naar Afrika”. “Misschien is hij wel bi”, werd geroepen uit de verte. Naast me kwam de beste verklaring, “Die man is zo flexibel die past zich aan alle omstandigheden aan”. Ikke vertelde dat onze premier een keer in een Limburgs wegrestaurant was geland en het afrekenen aan zijn secretaresse over liet. “En die gaf geen dubbeltje fooi”. Dat vonden de dames niet kunnen. Op de vraag of hij niet zelf kan rijden in zijn oude Saab, gaf een het gevatte antwoord dat ze het rijbewijs chirurgisch bij hem hadden verwijderd. Gaande de reis bleek dat de dames aan FOMO leiden. Ze hadden een zeer langdurig arbeidzaam leven gehad en nu leden ze aan Fear Of Missing Out. Afgekort FOMO en vrij vertaald; de vrees om iets te missen. Anno nu was het tijd om de wereld te ontdekken en alle verloren tijd in te halen. Een geweldig streven. Het gesprek ging verder over de schofterige prijsverhogingen. Niet alleen bij de grutter ook voor hun reizen moest veel meer geld op tafel komen. Eén kwam met een mooie oplossing: ‘We gaan alles pinnen want bij cash afrekenen voel je de betalingspijn pas echt’. Na een paar seconde van bezinking werd deze oplossing met gekakel omarmd. “Weet je dat in welgestelde kringen de belasting die miljonairs betalen, jaloezietaks wordt genoemd?”. Zo vloog de rit naar Düsseldorf in een zucht voorbij. Ik hielp met uitladen van de koffers, een bagagekar scoren en de dames de weg wijzen. Werd stevig geknuffeld en kregen een forse fooi voor een drankje op de terugweg. Ik kon het niet nalaten om hen veel plezier met de gigolo’s te wensen. Met een lawine aan opwindend gekir werd dit ontvangen. Stoer sleurend aan hun bagage verliet het gezelschap ons, de omgeving vullend met hard gelach. Of zo’n toyboy de leden van dit losgelaten gezelschap aan kan? Ik waag het te betwijfelen.  Nondedjuu!!!