20 mrt SWEEEEEET    1689

Als een loopse hond met een fluoriserende halsband liep ik afgelopen woensdag in gezwinde pas, rechtstreeks naar het stembureau.  Ik weet niet of er opzet in het spel was, edoch mijn locatie was deze keer gevestigd in een postduivenlokaal van de plaatselijke duivenmelkers. Verankerd tussen mijn vingers had ik een paspoort en vier oproepkaarten -waarvan twee verheven tot volmacht-.
Achter de tafel zaten vier ervaren stembiljetbeheerders die pas na consciëntieuze controle van mijn documenten in actie kwamen. Ik werd bestudeerd alsof ik net uit een UFO was gestapt. Het decor van dit stukje duivengeschiedschrijving bracht me terug naar mijn jeugd. Ik had het gevoel dat ik weer in de sixties was beland. Vele gevederde kampioenen staarden me vanaf de muur in vervaagd grijs aan. Waarschijnlijk zijn ze allemaal als duivensoep geëindigd, dacht ik geinig. De inspectie van mijn documenten door de strenge witharige mannen en een vrouw, allen van gevorderde leeftijd, was klaar en ik mocht doorschuiven richting stembus. Inspecteur drie gaf me 4 stembiljetten; twee voor de Provinciale Staten en twee voor het Waterschap. Thuis hadden we niet lang gesproken over onze keuzes. We waren eensgezind geweest. Ook mijn ringtone had ik aangepast.
Naast de rij lege stemhokjes zat een ingehuurde controleur met een lange liniaal. Hij riep herinneringen bij me op aan de onderwijzer op de lagere school die elke gelegenheid aangreep om te meppen. Mijn ogen begonnen spontaan, te knipperen gelijk een niet te onderdrukken zenuwtrekje. Een onderkende PTSSontwikkeling vrees ik. Ik koos hokje vier, veraf van de glimmende meetlat. De opgevouwen documenten pasten ternauwernood in de breedte van het gammele hokje. Rechts hing het rode potlood. Hier had de bezuiniging toegeslagen. Kregen we voor het Poetin-tijdperk nog een potlood mee naar huis, nu hing er één exemplaar, strak verankerd tegen diefstal aan een lullig vlastouwtje. Een typisch touwtje dat je enkel kan terugvinden in een vooroorlogs duivenlokaal waar het dienst doet voor alles. Tijdens het inkleuren klonk plots mijn nieuwe ringtone van Neil Diamond; ‘Sweet Caroline’… Alsof van der Plas me persoonlijk wilde aanmoedigen correct te stemmen.
Het te korte touwtje correspondeerde niet met het te brede stembiljet. Vanaf de scheidsrechters dis moet het vreemd hebben uitgezien hoe ik stond te vechten met lengte en breedte. Uiteindelijk lukte het alsnog en kreeg trible B, twee stemmen en een bekende van een onbekende lijst die watermanagement in het vizier heeft hielp ik ook op weg. Het liniaal menneke stelde zich op naast de bus waarin ik de stembiljetten stak. Nog voor ze bodem bereikten prikte hij met het lange liniaal de biljetten omlaag. Angstig gaf ik de man een hand en verdween in de straat, nog een paar keer ongewis omkijkend. Ja een liniaal kan je hard raken. Gelukkig gaat Caroline alles veranderen in dit land. Ze heeft al een 17-traps bommetje geplaatst. Nondedjuu!!!