27 feb VRUCHTEN VAN INKT  1686

Mijn vrienden weten dat ik altijd notities maak en dat al zeker een halve eeuw. Hele dozen vol waardevolle krabbeltjes lachen mij toe. Met heel veel mooie gedachtenissen glimlach ik, in mezelf gekeerd, boven het papier. Elke ietwat vervaagde pennenstreek brengt mij bij het moment dat ik die inkt aan het papier toevertrouwde. Tegenwoordig leg ik ook vaak inktloos momenten in geschrift vast, daar is een telefoon zeer geschikt voor. Want het maken van memorabilia stopt nooit! Vaak komt de vraag ‘met wie ben je nu weer aan het appen’. “Met niemand, maar dit mooie moment wil ik voor mezelf vereeuwigen”, is dan mijn antwoord en daarmee wek ik alle begrip. Neem het overlijden van mijn vader aan een hartinfarct bijna 50 jaar geleden. Ik was erbij, sterker, zat er bovenop en deed alles om hem te redden. Tot in detail schreef ik die frustratie van me af en bewaarde helder de herinneringen. Ook mijn gevoelens rond de geboorte van mijn dochter zijn vastgelegd en bij het nalezen voel ik ze weer opkomen. Prachtig. Wanneer mijn afwijkende hobby ter sprake komt lijk ik toehoorders te inspireren tot notities maken. Vraag ik er later naar dan volgt een zucht en het woord ‘vergeten’, of de uitleg ‘mij lukt dat niet’. Niet alleen kattenbelletjes leggen mijn eigen historie vast, ook spulletjes dragen er toe bij. Je moet natuurlijk geen partner hebben die zich met je leven gaat bemoeien en gelijktijdig van het drastisch opruimen is. Die maken met hun drift op zulke momenten meer herinneringen kapot dan mij lief is. Uit mijn militair diensttijd in de seventies van de vorige eeuw heb ik een hele doos met snuisterijen, zelfs nog de adressen van kamergenoten. Van mijn vader heb ik nog een oude beurs, diverse verenigingsrelikwieën en een document met zijn prachtige handtekening.  Doodzonde is dat een overijverige partner uit het verleden zonder enige overleg, mijn schoolagenda’s met de oud papier-inzameling meegaf. Het waren feitelijk dagboeken vol tickets, foto’s, notities, verwijzingen, kleine prullaria en meer reminders die gewoon een deel van mijn leven vertegenwoordigden. Foetsie waren ze plots. Ik ben heel lang van streek geweest na deze opzettelijke destructie van de herinneringssteunen aan mijn pubertijd. Nu ik ben gearriveerd in een periode dat er meer tijd is voor mezelf, heb ik besloten te starten om al mijn “vruchten van inkt” te digitaliseren. Heel helder staat mijn jeugd, die startte in de hippietijd, nog voor de geest. In huis heb ik een logeerkamer omgetoverd tot mancave en aan de wand hangen de meest authentieke LP’s die ik vanaf 1968 heb gekocht. Nooit heb ik ze weggedaan en nu trekken ze de aandacht van kenners en tijdgenoten, die me bezoeken. Opvallend aan deze verzameling is dat ze onbeschadigd zijn, zelfs geen gebruikssporen. Blijkbaar heb ik ze mijn leven lang gekoesterd als souvenir van mijn jeugd. Mijn mancave is zeer kleurrijk conform de brocante hippietijd, vol, gezellig en van alle gemakken voorzien. Ik speel er op mijn 53 jaar oude gitaar, draai mijn LP’s nog onder de naald op een pickup die ik in 1968 thuis over de dorpel droeg.
Nu ik tijd heb om terug te zien ga ik steeds meer het leven waarderen. Hierbij word ik geweldig gesteund door mijn verzameling notities en snuisterijen uit vervlogen dagen. Heerlijk.  Nondedjuu !!!