09 jan FUCK IT LIST      1679

Door een olijke speling van het lot belandde ik afgelopen weekend in een vrij gezellige 13^e eeuwse  Dominicanekerk in hartje Maastricht, die religievrij dienst doet als boekhandel. Voorheen was het een kloosterkerk van de orde der Dominicanen. Nu tref je er alle populaire boeken in de meest exotisch talen en genres aan en kun je er koffie nuttigen bij Coffeelovers. Een ware geestverruimende plek. Mijn partner was toe aan een nieuwe robe dus had ik alle tijd van de wereld om lekker rond te neuzelen tussen het drukwerk aanbod. Je kunt me met weinig andere zaken zo’n groot plezier doen. Heerlijk tijdloos hangen tussen bedrukt papier van alle maten in een decor dat rust en vervlogen tijden uitstraalt. Een entourage waar je aan de uitgesleten gladde vloer ziet dat er heel wat devotieridders, sloffend en biddend gepasseerd zijn. Niet alleen de variatie in onderwerpen trekt me aan, ook de bezoekers van rijk pluimage kunnen mij stiekem plezieren. Sommigen zie je genieten, anderen blijken alleen de stadsdrukte te willen ontwijken, of schuilen er voor de regen. Of gewoon even tot geestrust komen maar zich daarvoor niet tot een traditionele kerk voelen aangetrokken. Dit prachtige gebouw waar met respect ruimte voor de oorsprong is gebleven, leent zich daar absoluut voor. Een vrouw van eind middelbare leeftijd met naar beneden geborduurde mondhoeken stond tegenover me emotieloos te bladeren in een fotoboek. Rond de pols een lerenlijn die eindigde aan de hals van een labradoedel. U weet wel zo’n binnenschaap. Ook honden zijn welkom zolang ze geen overlast veroorzaken. Bij het drinken van een stevige kop koffie op de plek waar tijdens katholieke functies een altaar moet hebben gestaan, raakte ik in gesprek met een bebaarde man die als een verdwaalde Dominicaner gezien zou kunnen worden. Hij kwam uit het Noorden, was het Pieterspad aan het lopen en had onderweg diverse onderwerpen van zijn bescheiden wishlist afgestreept. Waaronder deze prachtige boekhandel. Hij beschikte over een paar hondstrouwe staalblauwe ogen en stuitende flaporen waar een plastisch chirurg een dagje herstelwerk aan zou hebben. Hij was verder oké en intelligent en had heel wat verhalen in pacht. Hij verkocht het Pieterspad, dat hij die avond nog zou beëindigen, aan mij als niet-wandelaar, zo goed dat ik op het punt belandde om in de stad wandelschoenen te gaan uitzoeken. Ik probeerde het avontuur on hold te zetten door te melden dat ik deze speciale wandelroute zeker op mijn bucketlist zou plaatsen. ‘Sorry’, zei de man plots heel indringend. ‘Daar doe ik niet aan. Zo’n fuck-it-list is het meest domme dat je kunt doen’, onderbouwde de man zijn visie. ‘Het leven is zo ontzettend kort, dus leg geen lijst met lastige doelen aan, maar voer alle gangbare wensen in hoog tempo uit’.  Hij keek me indringend aan. ‘Ik ben ernstig ziek en heb altijd een bucketlist gehad. En wat denk je? Het enige dat ik werkelijk heb voltooid is deze 51 daagse wandeling over ruim 500 km. De rest staat nog steeds op de lijst en zal nooit meer worden uitgevoerd’. Hij stond op, wees met een vinger naar me, dronk zijn laatste slok koffie en zei: ‘Voer nu uit wat je graag wil. De tijd tikt gestaag voort’. Zijn welgemeende overtuiging kwam binnen. Ik keek de magere verschijning filosoferend na tot hij in het binnenvallende licht van de uitgang opging alsof hij de hemelpoort betrad. Het leek of een hogere macht me een boodschap had gebracht. Ik kreeg er kippenvel van. NONDEDJUU!!!