17 okt BARBIER 1667

Leeftijdgenoten moeten met een sliert restant haar, ergens achter in de nek, nog een ouderwets Beatlekapsel fabriceren om de glimmende kletsjkop te bedekken. Daartoe moeten ze s’ morgens eerder van de boxspring jumpen, dan de plaatselijke krantenbezorger. Voor zonsopkomst hangen de laatste draadjes haar, slapjes en dun tussen de schouderbladen. Heel bedreven start dan een protocol waarin gel, haarlak en een zeer goede föhn de hoofdrol spelen. En dat dagelijks gefreubel verloopt alsmaar lastiger daar steeds minder haren op de schedel restten. De haarzakjes geven er op een bepaalde leeftijd, wanneer ook de hormoonhuishouding in staking gaat, de brui aan. Ga er maar aan staan. Ik ken een man die al jaren, resultaat loos, zijn haar met Alpecin shampoo wast, (‘omdat ik mijn haar behouden wil’, zegt de reclame) ongeveer 1 kubieke meter gel heeft verbruikt en er al drie föhns van een uitstekend merk doorheen heeft gejaagd. Hij lijkt na het creatief haarorigami bij zonsopgang, op Ringo Star in zijn mindere dagen. Maar als hij na het werk thuiskomt kan hij de hoofdrol in een ultiem akelige Halloween film spelen. Ik kan je melden: bij slecht licht lijkt ‘t heel wat, maar op kantoor ben je talk of the town. En krijg je automatisch het predicaat dorpsgek opgespeld. Mijn advies: Zet toch gewoon de schaar erin en accepteer je karakteristieke Kojakkop eindelijk. Onderwijl mik ik met een korte felle hoofdbeweging de kuif naar achteren.

Het schijnt dat mijn opa behaard was als een aap. Het haar stak uit zijn mouwen, was verstrengeld met zijn eeuwige stropdas en verstopten zijn oren in de tweeledigheid van het woord. Zelfs de baardhaar inplant liep naadloos over in zijn onderste wimpers. Wanneer we elkaars hand drukten voelden ze aan als wanten. Als hij zich bij de kapper meldde ging dubbeltarief van kracht. Een paar genen van hem heb ik georven.

Tegenwoordig kom ik bij een traditioneel Turkse kapper. Die man ziet mijn hoofd als een uitdaging. Hoe meer haar hoe beter. Als ik binnenstap begint hij al te glimlachen en wrijft hij zijn handen. Hij is de gezworen kampioen van de tondeuse. Terwijl ik op mijn beurt zit te wachten komt half noord Afrika z’n -toch al erg korte- haar laten scheren. En daar is hij dan gewoon 3 kwartier per kop mee bezig. Voor mij neemt hij pas echt de tijd. Hij knipt, tondeust en haalt acrobatische staaltjes uit met een groot, vlijmscherp, klassiek barbiersmes. Ik vind het best eng en toch ken ook ik mijn grenzen… hij hanteert namelijk ook een aansteker naast zijn tondeuse-kunsten. Vakkundig steekt hij daarmee de begroeiing op en in de oren in de fik ! Eer ik kan gillen knalt de handdoek op de vlam die dooft. Resultaat: alle haar in en op de oorschelp is verdwenen. Ook touw heeft hij op zak. Daarmee epileert hij mijn wenkbrauwen zeer professioneel. Het is fantastisch. Onherkenbaar arriveer ik thuis. De Turk is 12 euro rijker. Ik vele haren armer en enigszins hoorndol van Arabische religieuze muziek die de TL-verlichte haarhal vult. Maar alles beter dan kostbare tijd te verliezen aan het ochtendritueel figuurzagen met beperkt haar. Nondedjuu!!!