02 mei COLLEGAE 1643

Nadat het RIVM de regering had geadviseerd om COVID-19 in stoffige archieven weg te stoppen vond mijn werkgever het logisch dat ik weer op het werk verscheen.  En ja heus ik heb ze vreselijk gemist, en dat zeg ik niet snel van mijn collega’s, want af en toe kon ik ze wel afschieten. Hun karakters zoals het ellebogen werk, het geslijm, het ikke-gedrag, het gekonkel, stiekeme geflirt, onderling gezeik, de roddels, bah. De soms retorische woorden ten faveure van zich zelf. Ook hun voorkomen, zoals Peter een vlekkeloze kopie slordigheid van Boris Johnson.  Stoere Jan met een stevige bierbuik die een te klein colbert draagt welke slechts met 1 knoop aan verlengde draad gedicht kan worden. Of Gerrit de pennenlikker die het klaar speelt om met ongeveer 180 haren boven zijn rechter oor, de rest van zijn hoofd te plaveien. Om nog maar te zwijgen van Susanne met de goedkope mascara. Altijd emotioneel en doodongelukkig dus betraand met zwarte tranen door de inferieure kwaliteit van de HEMA-camouflage. Wanneer ik met haar sprak kreeg ik steeds de identieke gevoelens als in een horrorfilm. Wat te denken van Isabella, een bitch van de hoogste orde een loeder van de ergste soort; altijd behulpzaam. Pas op want dat was de schijn, onderwijl werd je door haar op gevaarlijke plekken gemangeld. Josefien ontnam me dagelijks alle daglicht met haar lichaam gelijk een Russische T-14 Armata tank. Als zij begon te lachen galmde het lang na, kijk uit als ze boos wordt, daar kan geen Sumoworstelaar tegenop. En afgelopen week kwam ik die collega’s, na een Corona periode van twee jaren, waarin we allemaal waren veroordeeld tot thuis werken, weer tegen. Het oorspronkelijke verlangen naar het weerzien verdampte binnen driekwartier. In dat tijdsbestek kwamen alle opgesomde karaktertrekjes nadrukkelijk langs en keek ik uit naar de klok van 17.00 uur. Ze waren allemaal hetzelfde gebleven zoals ze in mijn geheugen waren gegroefd. Qua figuur hadden ze meer ruimte nodig. Gerrit kwam haar te kort en hij leek boven de haargrens te zijn uitgegroeid, Susanne was de Hema nog trouw, Josefien was nog krachtiger dan de zon gegroeid, Isabella leek kleiner en breder en Jan droeg een trui die onweersprekelijk te warm gewassen was. Maar mijn ervaring tilde me op de wetenschap dat hij driftig had gewerkt aan de ontplooiing van zijn toch al imposante bierbuik. Om nog maar te zwijgen van Peter want die was verworden tot Johnson in het kwadraat; een ongelikte lomperik die, zo straalde hij uit, zonder bloedverlies een bomaanslag had overleefd. Eigenlijk verdien ik de kost met een zooitje rare snoeshanen. Mensen wat was ik blij dat ik om 17.00 uur achteraan in de altijd gehate file kon aansluiten, radio op standje 10 en ongegeneerd cynisch headbangen ondertussen genietend van de langste rij van de dag. Nondedjuu!!!