28 mrt ZWIJGZAAM ZWEET   1638

Langzaamaan groei ik in een generatie die totaal niets meer snapt van jongeren. Wat een zooitje communicatie arme gasten is dat toch. Neem mijn over buurjongen, die heeft nog nooit één woord met mij gewisseld. Aanvankelijk begroette ik hem in de ochtend als hij langs fietste. Helaas kwam er geen woord uit. Totaal wereldvreemd keek hij me uit een ooghoek aan en vervolgens waren de struiken aan de andere kant veel interessanter. Wat een maf. Over het sociaal leven gesproken. Bij mij voor de deur is  een gemeentelijke grasveld dat -zo lijkt het althans- wordt gedefinieerd als het hondenstrontdepot van de wijdse omgeving. Aangezien slechts zelden iemand de moeite neemt om op te ruimen wat de hond uit zijn darmen perst spreek ik de bezitters daarop ook aan. De meesten zijn totaal verzonken in het beeldscherm van hun telefoon. Ook heb je talloze wandelende bellers die niet eens meer weten dat ze met de hond onderweg zijn. Daarnaast heb je nog een categorie muziekliefhebbers die hun oren opblazen terwijl ze totaal afgesloten van de wereld hun wollen viervoeter de kans geven om hun stinkende inhoud te dumpen voor mijn deur. Het is gewoon ergerlijk dat elke hond voor mijn honden loze woning zijn behoefte doet. Scheiten ze niet dan pissen ze wel. Ik vraag wel eens of het thuis niet wil lukken? Een rare blik en verder niks is de enige reactie. Het meest in het oog springende voorbeeld van een gedragsafwijking bij jongeren is hun werkwijze in de sportschool. Ik train overdag. Vijftigers en ouder, zijn ontzettend communicatief vaardig onder elkaar. Ze bespreken alles, zijn behulpzaam. Lachen met elkaar, maken grapjes over hun ouderdom en stramme botten, en moedigen elkaar aan. Dan verschijnt een jongere ten tonele, gelijk bij de deur steekt hij oor speakers in zijn hoofd, de ogen strak gericht op het eerste apparaat dat hij in gedachten heeft maar verwacht geen vriendelijke uiting in knik of woord naar de aanwezigen. Nee, de overige sporters zijn onzichtbare oude wezens, zo lijkt het. Zwijgzaam wordt een halter gevuld met wat kilo’s en dan een serie van tien drukken. Pauze. De telefoon komt te voorschijn en er wordt driftig gezocht naar andere muziek of een whatsapp beantwoord. Een soort instant communicatie. Weer volgt een serie van 10 keer de halter richting hemel drukken. Dan weer de telefoon. Dat gaat zo drie keer en vertrekt het in zichzelf gekeerde wezen naar de tweede oefening. Daar kan niet worden begonnen voordat weer vol overgave de telefoon wordt benut. Dat gaat anderhalf uur zo en dan vertrekt het pubertje  zonder zweet en zeer zwijgzaam naar het kleedlokaal. Soms zien we elkaar daar dan samen maar er komt geen woord uit. En douchen? Eg nie!  Dan zie ik misschien wel zijn piemel en daar kan de jeugd van tegenwoordig helemaal niet tegen. Die douchen thuis in het donker met vier sloten op de deur. Hun gene is veel groter dan hun ego. Aan de andere kant is dat een geluk want als dit soort zich voorplant staat ons een donkere toekomst te wachten. Bah bah. Nondedjuu!!!