14 feb VALENTIJN 1632

Steevast gaan we met Valentijn romantisch uit eten. Zo ook vandaag. Gezien de Ruttiaanse Coronabevelen in eigen land, togen we deze keer naar het buitenland waar we in een Akens Italiaans restaurant een tafel scoorden. Het was druk, de sfeer was opperbest en overal zag je kadootjes van eigenaar wisselen. ‘Je moet schieten om de scoren’, zei ik knipogend tegen mijn partner en toverde een zilveren kleinood tevoorschijn. Dat is altijd in de roos, dacht ik toepasselijk.  Tijdens het bestuderen van de speciale menukaart bestelden we het eerste glas alcohol na fanatieke deelname aan dry-january, de stemming steeg. Nog voor we daadwerkelijk onze gerechten konden bestellen verscheen de ietwat verwaaide ober en vulde onze tafel met wel 8 verschillende liflafjes. ´Mmm lekker”, zei ik. Nog voor ik het had uitgesproken volgde een correctie. In no time was onze tafel weer leeg en verhuisden de kleine lekkernijen naar twee jongere dames een tafeltje verder. ‘Tuti mir leid’, zei de Italiaan in gemankeerd Duits. De dames waren not amused met deze actie gezien hun strak gesprek en valse blikken naar de amateuristische ober. De twee dames waren zonder twijfel van de vrouwenliefde, de een was een beetje mannelijk qua doen en laten. De andere was mooi opgemaakt en ze hadden veel kleffe aandacht voor elkaar. Soms raakten ze met een aai de hand van de partner of lieten elkaar proeven van de verschillende hapjes. Ze daagden uit met verliefde knipoogjes, dit plaatje paste geheel in de Valentijn sfeer. Ik gaf ze in mijn hoofd spontaan een naam; de mannelijke vrouw noemde ik Heinz en de ander Romy.  Ook onze amuse arriveerde. We kregen uitleg waar ik niks van verstond omdat ik volledig werd afgeleid door de pink van de graatmagere ober, die tot op 3 millimeter van het gerecht aanwees wat het was. Heinz passeerde met een verontschuldiging en beende als een bouwvakker naar buiten met een pakje sigaretten in de hand. Onderweg trok ze handig haar broek over de nog net verscholen bilspleet. Het voorgerecht Crostini arriveerde. We genoten en spraken over s ’zomerse activiteiten in vrijheid. Even later legde Romy haar servet aan de kant keek schalks naar Heinz en stond op. Per abuis beet ik op de binnenkant van mijn wang want Romy toverde een kont boven tafel waar je met vier personen comfortabel op kon zitten. “Zonde”, zei ik spontaan tegen mijn tafelgenote en die knikte begrijpend met geknepen ogen en een diepe rimpel in het voorhoofd. Snel schoof ik de wijnglazen in een veilige richting om een botsing met de mega billenpartij te voorkomen. Onderweg naar het toilet moest er heel wat plaats gecreëerd worden om een veilige doorgang voor haar te krijgen. Angstig keken eters om als ze passeerde. Heinz keek ontspannen naar haar mobi en glimlachte. Onze glazen werden opnieuw gevuld en kort er na verschenen de geurige hoofdgerechten; zeebaars met citroen en laurier, verder polo alla caciatora. We smulden. Onze stevige buren nuttigden een tussengerecht en later een calorierijk toetje. Ze hadden spannende plannen want ze fluisterden naar elkaar en dan kirden ze ; ‘o la la’ en ‘mmmmmmm’ en ‘ich freue mich paradiesisch’. Gevolgd door een mysterieuze, schalkse glimlach. Na die Rechnung, Heinz betaalde, stonden beide dames op en gaf Romy me een vette knipoog. Zij en ik wisten precies wat er ging gebeuren hoewel Heinz hier nog een heel karwei te klaren had. Ook mij stond later die avond een klus te klaren… mijn auto startte niet meer. Hoe romantisch kun je Valentijn elimineren? Nondedjuu!!