20 sep HEIDEROOSJES      1612

In een vorige management functie moesten we vroeger de hei op om een sterke teamgeest te kweken en problemen onder een ander daglicht te ontrafelen. Vaak kwam dan een of andere professor uit Leuven (een vriendje van de organisator die nog wat moest bijverdienen) en leidde het hele proces. Een bloedhekel had ik aan die sessies op de hei die gepaard gingen met minimaal drie overnachtingen. Op de hei betekende in de praktijk; in een heel duur hotel met faciliteiten en een grote tuin op zeker 50 kilometer van huis. Overdag organiseerde de professor op gewiekste wijze zware discussies waar menige deelnemer tot huilends toe werd aangepakt door de opgejutte collega’s. Als je doordacht wist je dat je ook de bal moest terug verwachten, want iedereen werd tegen licht gehouden. Dus had je een al te grote bek in de ochtend, dan kreeg je de volle laag in de middag. Na een aantal heisessies wist je dat de volgende bijeenkomst geen pretje was. Het was hard werken, diep denken en politiek op scherp staan want die Belg was een geslepen vos die een groep kon bewerken als een landverrader in oorlogstijd. Zelf had ik een gruwelijke hekel aan de ‘vrije’ avonden. Eerst een veel-gangen diner, dan een wandeling, vervolgens aan de zuip. Collega’s die ik in de dagelijkse praktijk hoog inschatte vielen dan door de mand. Na een paar alcoholische versnaperingen stonden ze met twee drankjes gelijktijdig in de hand. De bitterballen werden in een boogje naar de tong geworpen en de secretaresse kreeg een klap voor haar kont. Hetgeen ze ook nog eens accepteerde alsof ze het prettig vond. Aan al die banale uitspattingen maakte het merendeel van de groep zich schuldig. De enige die nuchter van een afstand de ontwikkelingen bekeek was de gewiekste Belg die rond tien uur naar zijn kamer trok. Er was nog een tweede helder persoon in het zooitje ongeregeld en dat was ik meestal. Ik zag de bui al hangen en wist precies wat er zou gaan gebeuren. Loslippigheid, vijandschap door drank en onbedoelde openbaringen van eigen zwakheden kwamen na middernacht op het buffet. En kijk, daar zat plots de professor weer aan de bar met een glaasje fris en hij bestudeerde de gedragingen en uitingen van de deelnemers van morgen. Handig maakte hij een paar notities en verdween weer naar de bedstede. Zwijgstam volgde ik hem op de voet. De volgende ochtend rond zes uur zat ik fris als een hoentje in de hotel lounge en las rustig de krant en nuttigde samen met de professor die tegen zeven uur aanschoof, een heerlijk ontbijtje. Klokslag 9 uur, herstart van de heiperikelen en oo jongens wat een ellende zat er aan tafel. Het ene Heideroosjes had nog een dikkere kop dan de andere. Ze hadden allemaal hun angsten met alcohol bestreden. De tweede dag werd nog erger dan de eerste om nog maar te zwijgen van de laatste dag. Stuk voor stuk zakte het management door het ijs.
Terug op kantoor gingen dezelfde personen die tot aan de grond waren afgebrand weer op hun stoel zitten en gingen op de oude voet verder. De hoge nota voor de sessie op de hei werd betaald en het werkzame leven ging verder zonder veranderingen. Het zijn niet politici. Nondedjuu!!!