13 sep MEDISCH  1611

Een afspraak in een Belgisch ziekenhuis is avontuurlijk. Het lijkt me een identiek gevoel op te wekken, zoals een dementerende oudere met zijn auto ervaart, tijdens de spits op de Champ Elysees. Belgen zijn, laten we zeggen; redelijk apart. Ik dacht als Limburger daar wel weg mee te weten. Helaas ‘t was erger dan ik kon bevroeden. Gewapend met een eigen handig ingevulde VERKLARING VAN EER passeerde ik de landsgrens. Vervolgens was ik net gewend zonder mondkapje te lopen verviel ik daar weer in de verplichting om mijn ademhaling aan banden te leggen. 24 uur voor de afspraak kreeg ik een uitnodiging inclusief QR-code voor de toegang tot het hospitaal. Mijn auto is 140 breed, de parkeerplekken in de aftandse garage ook. Uitstappen is dus onmogelijk. Ik heb hem duwend op de plek gekregen . Met een natte rug van de zweet arriveerde ik bij de toegangshekjes. Snel de code op het leesschermpje tonen en .. niks. Drie keer niets en dan komt een verpleegster ‘buitendienst’ schoorvoetend helpen. Awel mijnheer ge moet op t bölke gaan staan en in de camera kijken. De stip op de grond was voorzien van de tekst ‘ingang’, duidelijkheid ten top. Het doel van de camera gericht op mijn gemaskerd bakkes ontgaat me ook. Want alleen mijn ogen zijn zichtbaar. Binnen tref ik 6 nissen met de naam ‘aanmeldigs-Kiosk’. Hierin enkel een onhygiënisch toetsenbord met beeldscherm. Wat ik moet doen? Geen idee. Na vijf minuten kijk ik hulpeloos rond. Een onderdanige Belgische verschijnt en probeert van alles en vraagt dan: “Zijt gij misschien buitenlander?”. Voor binnendringers als ik is er een bemand loket. Een identiteitsbewijs wordt gevraagd en ik presenteer mijn rijbewijs. “Nee mijnheer dat is in België geen identiteitsbewijs, graag uw paspoort”. Helaas heb ik dat niet bij me en dat is dan toch geen probleem meer. “Uw rijbewijs graag”, zegt de Belgische. Ze vult mijn gegevens in en daarna begint een printer te spuwen. Ik krijg massa’s stickers mee die voorzien zijn van mijn naam en die van mijn huisarts. En een papier met looproute-code. Gelukkig was ik op tijd want de logica van een Belgische bewegwijzering ontgaat me. Zo mis ik onderweg een bord en raak totaal van koers. Terug naar de ingang voor zoekpoging twee. Ook deze strandt. Als je geen hoge bloeddruk hebt, dan krijg je die in een Belgische ziekenhuis. Ik roep de hulp in van een man in witte werkkleding. Hij loopt met me mee en ook dan vrdwalen we samen. Allez, zegt de man en loopt twintig meter terug in de gang en ik volg hem gedwee. Plots pakt hij een openstaande deur beet sluit die en daar verschijnt op de muur achter die deur het volgnummer dat we zoeken. Alleen loop ik verder en een volgende bord verwijst naar een trap omhoog, maar dat had omlaag moeten zijn. Te laat door alle hindernissen arriveer ik in de wachtkamer van de specialis. ‘Mooi dat u er bent’, zegt de arts met ponykapsel dat hem tot een onnozele verschijning schept. Mijn vertrouwen spoelt weg. ‘Amaai, ik heb de verwijsbrief gelezen en we gaan dit eens anders aanpakken dan in Nederland’, hij veegt alle deskundigheid van die  Ollanders gelijk onder het linoleum. Waar ik in Nederlandse ziekenhuizen weken moet wachten op een MRI-scan kan ik in zijn medisch hol binnen drie uren in de scanner. Bloedonderzoek is binnen een half uur gepiept, en ook twee andere onderzoeken worden nog dezelfde dag afgerond. Sterker, om half zes word ik bij de specialist met kinderkapsel terug verwacht voor alle uitslagen en het behandelplan. Wanneer ik s’avonds het hospitaal verlaat komen nog steeds patiënten binnen en werken de specialisten hun agenda af. Nederlandse artsen zitten dan waarschijnlijk al thuis aan de aardappelen. In de auto hoor ik dat de achterstanden van de reguliere zorg in de Nederlandse ziekenhuizen helemaal uit de hand loopt. Mij lijkt efficiënter en wat langer werken de absolute oplossing. Nondedjuu!!!