28 jun Verkeer(d)  1600

“Wees een heer in het verkeer”, een sterke leus uit vervlogen dagen die ook in deze tijd gebruikt moet worden. Als  automobilist reed ik door de jaren heen al enkele keren de wereld rond, aldus mijn kilometerteller. Tegenwoordig schakel ik regelmatig over op de bicyclette en pas dan begrijp je waarom er zoveel verkeersdoden vallen. Wat een ongelooflijke hufters zitten er hier op de weg. We scoren zeer slecht in Europa met 610 verkeersdoden per jaar. Dat zijn bijna twee personen per dag die niet meer thuiskomen terwijl de partner de aardappelen staat te koken. Vreselijk! In de auto wordt volop getelefoneerd, met de radio gespeeld, de navigatie ingesteld en gesproken met passagiers die naast of achter de chauffeur zitten.  Ik voelde mannen al scherend met hoge snelheid rakelings langs me vliegen. Vrouwen die zich optutten en zo een metamorfose op de snelweg ondergaan. Een hand aan de warme koffiebeker is algemeen goed. Al die afleidingen hebben tot resultaat dat er levensgevaarlijke situaties ontstaan. Veel beroepschauffeurs weigeren je voorrang te geven, op bijvoorbeeld rotondes. En vooral de oostblokkers hebben een broertje dood aan fietsers. Die rijden stoïcijns over de weg en letten totaal niet op tweewielen. Door mijn ervaring weet ik precies waar ik op moet letten en naar moet kijken voor ik een weg oversteek. Scholieren missen die ervaring en ouderen koesteren de slakkengalop. Tja zo kun je eenmalig vermalen worden onder de asfalt vretende wielen van een meertonner. Een akelige gedachte bezorgt me rillingen. In mijn omgeving zijn al meerdere personen door maffe verkeersduivels richting crematorium gestuurd. Actueel is ook het fenomeen dat de richtingaanwijzers op non actief staan. Let eens op voertuigen die de rotonde verlaten, zelden geven ze dat aan. Hoewel ik niet wil generaliseren is het opvallend dat jongemannen met petjes, scheef onderuit hangend in hun stoel, en met één hand boven op het stuur, standaard veel te hard rijden en zich onoverwinnelijk wanen. Of de beroepsrijders uit het buitenland die geen notie hebben van de verkeersregels in ons land. Laten we ook de Belgen niet vergeten. De gemiddelde Belg weet waar het stuur en het gaspedaal zitten, verder zijn ze nimmer gekomen. Een Belg op de weg en ik begin al met mijn oogleden te knipperen vanwege een angststuip. Ze mogen met een grote blauwe L op de auto rondrijden om ervaring op te doen nadat ze slechts een paar officiële lesjes hebben gehad. Ik hoorde dat hun examen bestaat uit een half uur rondrijden, gevolgd door deuken tellen. Blijven ze onder de vijf dan zijn ze geslaagd. Een tweede rampgroep vormen de bejaarden. Al menigmaal ben ik bij de duivel van de schop gesprongen als ik er weer een ternauwernood kon ontwijken. Bejaarden nemen altijd de binnenbocht als ze links afslaan. Het is een mirakel dat mijn linker koplamp nog op zijn plek zit. Jongeren denken dat hun rijprestatie afhangt van de mate waarin ze het gaspedaal kunnen indrukken. Ze scheuren standaard veel te hard door het verkeer en knallen overal tussen. CBR-examinatoren moeten veel strenger acteren en de rijbewijzen pas afgeven als ze echt overtuigd zijn. In een functioneringsgesprek zou ik de examinator met de minst geslaagden in de achterliggende periode, fiks belonen, want hij redt mensenlevens.  Nondedjuu!!!