14 jun DORSTIG      1598

Een familielid op gevorderde leeftijd belde. Met brekende stem over een krakende lijn hoorde ik dat ze iets interessants gevonden had over mijn reeds lang geleden overleden ouders. Omdat ik mijn memoires schrijf dacht ze dat zeker deze vondst wel onder mijn aandachtsboog hoorde. Ze gebruikte iets andere bewoordingen om haar enthousiasme te koppelen aan mijn activiteiten in het kader van familiaire geschiedschrijving.

Ik toog naar haar toe gewapend met mijn  Ipad zodat ik eventuele diepe herinneringen en leuke verhalen gelijk kon vastleggen. Koppel daaraan de vraag waar mijn geboortehuis lag in vervlogen dagen… juist ja, dan kon ik gelijk via Google Earth de locatie samen met haar opzoeken. Zou me wel een stuk verder helpen. Stel je voor dat ze morgen niet meer wakker wordt. Dan zou een deel van mijn historie samen met haar naar de eeuwige jachtvelden gaan. Haar leeftijd, hikkend tegen de 90 jaar… je weet maar nooit. Bij het openen van de deur walmde een lucht van muffe dagen en recente spruitjes me tegemoet. Ook had ze overduidelijk haar dagelijkse grote boodschap al afgerond. Die mix van onwelriekende geuren riepen herinneringen op aan mijn jeugd. In de winter een gebrek aan frisse lucht. In de zomer stond alles open en liep iedereen zonder kloppen binnen. “Zien kan ik nog goed hoor. Maar horen en ruiken is veel minder”. Dat kon ik beamen, want naast de penetrerende geuren die mijn neus serieus aanvielen, moest ik haast elke zin repeteren. “koffie of thee’, vroeg ze onduidelijk terwijl ze haar bovengebit uit een glaasje viste. Ik koos voor koffie.

Op zoek naar een Wifi-signaal viel het kwartje, ze had natuurlijk helemaal geen internetaansluiting of iets van dien. Feitelijk had ik het al gelijk aan haar TV toestel moeten zien, dat was geheid van voor de eeuwwisseling en nog met een beeldbuis met een diepte van 50 cm. Antiek in volle glorie, net als zij zelf. Dringend wilde ze kwijt dat ze zelfs nog een antenne op het dak had. Niemand in de buurt kon dat nog zeggen. Ze lachte trots.  Ondertussen loerde ze op mijn iPad-scherm waar een draaiend WiFi symbooltje aangaf geen connecties met de wide world te kunnen leggen. Einde oefening dus. Ze was teleurgesteld want een computer had ze nog nooit in werking gezien. Mijn bezoek aan tante was niet voor niets want haar lange termijn geheugen werkte nog als een geoliede machine. Ze kwam met memorabele kwesties en geheimen die mijn oren nooit hadden bereikt. Allemaal stof voor mijn geschiedschrijving. Zelfs op de vraag waar in Godsnaam ik verwekt was in een strenge winter, in overvolle thuissituaties en door twee ongehuwde 25-jarigen wist zij het antwoord. Dat was bij de oudere zus van mijn moeder thuis. Daar waren beiden stiekem blijven slapen, tot schande van de familie en mijnheer pastoor die toen nog de scepter zwaaide. Wow, dat onderwerp was altijd verdoezeld. Zelfs dat ik met de tang geboren ben tijdens een huiveringwekkende bevalling waar zelfs mijn aanstaande vader niet bij mocht zijn, was nog nooit ter tafel gekomen in ruim zestig jaren. Inmiddels zat ik al 1 ½ uur in haar woonkamer. Met een brede smile vanwege de ondeugende details over mijn ouders begon ik gelijk te tikken. “Wil je koffie of thee”, vroeg ze weer. Ik stikte inmiddels van de dorst. “Doe maar water”, en ik hoopte dat ze een schoon glas presenteerde, niet het exemplaar waar ze uren geleden haar tandjes uit viste.  Nondedjuu!!!