26 okt VOLGEND JAAR 1565

Helemaal down trof ik mijn dance-maatje aan. Door het onzichtbare beestje dat virus heet had ik hem al tijden niet meer in functie gezien. Noch hij mij. Onze vaste mannelijke omhelzing bleef uit, in plaats daarvan kwamen onze knokkels elkaar op 75 cm tegen. “Weet je dat mijn stapel ongebruikte tickets het licht al begint tegen te houden in mijn woonkamer”, mopperde hij daarbij zeer onvergelijkt kijkend. “Man man ik overtref je totaal, ik zie mijn vrouw niet eens meer door huis lopen”. “ Heb je die dwerg nog steeds dan?”. Zijn humor was altijd hard, mannelijk en mateloos. Sinds januari hebben we geen DJ meer live gezien, we missen de beats. “Een Red Bull?”. “Nee man ik ben geen paard dat je met suiker kunt paaien. Een biertje graag.”  Even later krijg ik een halve liter die nog onder de kurk zat, en een opener. Ik had het kunnen weten, hij had op de fles getikt en bij het openen spuit het bier door zijn woonkamer. Ach een vrijgezel, daar kan alles. Hij lag in een deuk. “Je humor is aangetast door de quarantaine, makker”, zeg ik, terwijl ik mijn lenzen van achter mijn oogbollen weer op de pupillen schuif”. De beats die uit de joekels van bassen dreunen blazen bijna de passerende postbode van zijn fiets. We zijn in ons element. Deze avond halen we schreeuwend prachtige herinneringen op na vervlogen dagen, met festivals waar niemand meer helder kon denken. Waar vrouwen zich gedroegen als kerels en bekende Nederlanders gewoon in de pisbak naar hun telefoon zochten. Na veel alcohol vloeien de tranen als we onze wens uitspreken “Volgend jaar halen we alle gemiste feesten dubbel terug”, Daarop volgt een stevige vloek. Nondedjuu!!!