31 aug VAKANTIEDIP   1557

Het duurde eindeloos en daarnaast drukte een onzekerheidsfactor op onze stemming, maar nu, eindelijk, staan we vlak voor onze zwaar verdiende vakantie. Ibiza wordt het weer, het eiland dat ons heeft opgenomen alsof we er geboren en getogen zijn. Over een paar dagen stijgen we op en twee uren later zitten we in de warmte tussen de soortgenoten on the place o be, the easy island. Eerst de koffers van zolder halen. Altijd een hels karwei, die lompe groteske massa door een klein gat naar beneden proppen. Het lijstje raadplegen met zaken die prioritair mee moeten. Verleden jaar heb ik na terugkeer gelijk die zaken geschrapt die niet gebruikt waren. Bleef ik hangen op vijf korte broeken, ondergoed, sokken, 10 T-shirts, slippers, 2 paar sneakers. Vanzelfsprekend de toiletartikelen en badkleding, klaar is Kees. Wenselijk bleef toch de vrij grote koffer mee te nemen zodat gescoorde koopjes mee terug konden naar Nederland. Ach, we fluiten van plezier en zien uit naar de zon. So what. Even later zit ik achter mijn krantje en hoor ik boven het stoomstrijkijzer over de lading vrouwenkleding gaan. “We gaan maar 14 dagen hoor”, roep ik in mijn vuistje lachend. “Heb jij al de TomTom ingepakt?” is het gevatte antwoord. “Nee hoor, ik ken Ibiza op mijn duimpje, niet nodig die ballast”.  “Oei denk ik geschrokken, de telefoonhouder en een goede oplader moeten ook mee”, snel zoek ik het bij elkaar. Weer hoor ik het strijkijzer gieren als stoom ontsnapt.  Dan de volgende vraag aan mijn adres: “Hoe zit t met de zonnebrillen, je contactlenzen, EHBOspulletjes, onze paspoorten en andere reisdocumenten? En heb je al een reisverzekering afgesloten?”.  Ik heb de confrontatie zelf gezocht en kon de bal terug verwachten. Al die dingen zitten nog niet in mijn koffer. Shit. “Natuurlijk heb ik eraan gedacht, ik heb toch een paklijstje”.  Ik jok een eind in het rond en schrijf snel die zaken op. “Heb je die groene zwembroek? Want op die lila kleur heb je geen passend T-shirt”. Nondedjuu denk ik, laat nou precies het geliefde lila exemplaar in de koffer zitten. Van krantlezen komt niet veel terecht en met vier grote stappen ben ik boven waar ik zelfbewust kijkend alle genoemde zaken raap en in het koffer stop. “Zo wat mij betreft kunnen we vertrekken”, durf ik stoïcijns te zeggen. Tijd voor een break en we kiezen ervoor even een terrasje te pikken. Gezellig keuvelend en met een kleine onderhuidse spanning praten we met de ober en enkele gasten iets verderop. Plots komt de ober zonder versnaperingen naar buiten en kijkt ons vol medeleven met een strak gezicht aan. “Slecht nieuws jongens, op de radio melden ze net dat Spanje inclusief de Balearen vanaf morgen gesloten is voor alle niet-essentiële reizen”. Ik trek wit weg, de grond onder mijn voeten is weg, dit is stof voor een fikse vloek. NONDEDJUU !!!