25 mei UTOPIE 1543

Het is nog geen jaar geleden dat ik op het eiland Ibiza stomtoevallig een vervaagd bordje zag, toen ik noodgedwongen een sanitaire stop hield in een bosrijke omgeving. Amper waren de letters van het veelkleurige, handgeschilderde bordje nog leesbaar. Met enige inspanning ontwaarde ik ‘Utopia Beach’ en een creatief gevormde arrow. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en samen met mijn partner gingen we de ontdekkingstocht over een heuvel aan. We werden beloond, na een kwartier lopen arriveerden we op een 50 meter breed strand. Spierwit zand, prachtige palmen en blauw water gericht op de zon. Er was niemand en we waanden ons Robinson Crusoë die na schipbreuk op het strand van een verlaten eiland was aangespoeld. We keken elkaar aan en vonden het inderdaad utopisch. Puur natuur, geen toeristen en hemels mooi. Nog niet ontdekt door de massa. We zijn een jaar later. Een raar virus met de naam Covid-19, zeg maar Corona, heeft ons in de greep. We zijn beperkt in onze mogelijkheden en de toekomst ziet er niet bepaald rooskleurig uit. Hoewel anderen optimistisch zijn verwacht ik niet dit jaar terug te keren naar dit verborgen utopisch plekje op Ibiza. Momenteel verblijven we in een samenleving vol onzekerheden en beperkingen die ons alle geneugten des levens ontnemen. Enig zoekwerk leverde hiervoor de benaming: dystopie op. Dystopie is een samenleving met louter akelige kenmerken waarin men beslist niet zou willen leven. Desondanks zijn we veroordeelt tot zware beperkingen. We mogen niet knuffelen, niet in de kroeg om iemands nek hangen, niet massaal naar het voetbal, er zijn geen evenementen. Alle contacten spelen zich af op 1½ meter. Ben je eens een keertje een beetje luidruchtig in de tuin dan klagen de buren. Dit moet echt niet langduren of ik word mistroostig, depressief en ga het spoorboekje nader bestuderen. En toch… op zulke momenten krik ik me zelf weer op niveau met de gedachte aan de expliciete plekken, ongelimiteerd mooi en waar serene rust heerst. Als de wind vervaagt hoor je de vissenkieuwen schuren. Dan waan ik me op een andere planeet weg bij soortgenoten die virussen overdragen. Weg van persconferenties die niks goeds brengen. Weg van BOA’s die hun rol groter spelen dat hij is. Oooo wat mis ik dit allemaal vreselijk. Ik kan geen vleermuis meer zien. NONDEDJUU!!!