15 okt MEDICI-ZORGEN (1511)

Plots een blessure aan mijn lijf, orthopedie moet het oplossen. De huisarts laat een echo maken.  Na weken wachten mag ik eindelijk in gesprek met een orthopeed en worden foto’s gepland. De afspraken staan strak achter elkaar. Laat ik maar op tijd zijn, was mijn credo. Een half uur vooraf rij ik de overvolle garage in van de Goddelijke Voorzienigheid, Zuyderland Medisch Centrum heet het tegenwoordig. Volgens een recent onderzoek een hospitaal in financiële nood. Overal stuit ik op stapels dozen met protest opschriften die aandacht vragen. Aan de balie van de Medische Beeldvorming hoor ik ‘Het kan een kwartiertje later worden we hebben personeelstekort’. Ze kijkt niet blij.  Een uur later klinkt mijn naam en mag ik het leger klagende patiënten om me heen verlaten. Godzijdank. Terwijl ik er in mijn kostbare werktijd zit, klagen de AOW’ers, die geen agenda voeren, het hardst. ‘Niks daugt hie’ is het laatste wat ik hoor in de wachtruimte. Bij de radiografie kunnen ze er ook wat van. Klagen over de werkdruk is niet van de lucht terwijl een groot apparaat enigszins klakkeloos op me wordt gericht. Als ik het kraken van de camera hoor, verwacht ik er stante pede niet veel van.  Anderhalf uur te laat arriveer ik bij de specialistische afdeling en mag achteraan in de rij aansluiten. Ook hier klagende gasten. ‘Wat ein gezeik, ich môt de kleinkeinjer van schwoal hoale, verdomme”. Een ander: ‘De vrouw zit in de auto te wagte’. Vandaag kan ik met werken niet veel verdienen en niemand die dat iets interesseert. De sterk verouderde tijdschriften heb ik doorgespit en het aantal wachters groeit. “Ze zulle waal in de kantine aan de kroketten zitte.” zegt een brompot op leeftijd. Mijn haardos is geheel door de war van de zuchtende en blazende patiënten. Eindelijk mag ik naar binnen. “Hallo, ik ben Harrie, co-assistent. Heeft u nog pijn aan uw knie?” “Aan mijn Knie? Nee totaal niet, mijn schouder hangt er lam bij.”  “O sorry, ik laat een MRI-scan van uw linker schouder maken”. “Mij lijkt het verstandiger om voor de rechter schouder te kiezen zeg ik geïrriteerd”. En vervolg “Wanneer gaat dat lukken denkt u? Vanmiddag of morgen?” De wenkbrauwen van de Co gaan ver omhoog. “U moet denken in weken”, zegt magere Harry in witte jas die daardoor lijkt op  de man met de sikkel.  “Ik snap er geen hout van. Elke voetballer kan binnen een paar uren terecht en ik moet weken wachten.  Wat is dit?” De man zucht harder dan de wachters buiten zijn praktijkruimte. Na een echo, en een foto mag ik nu, drie maanden na het ontstaan van medisch probleem, een MRI-scan laten maken, waar ik al direct om had gevraagd. Geen wonder dat de kosten in de gezondheidszorg stijgen.  Snel ga ik naar huis want hier krijg ik moordneigingen. Ben toe aan psychiatrische hulp.  Nondedjuu!!!