25 sep MoNo (1508)

Stap je in mijn voertuig dan ben je gewaarschuwd. In mijn kar heerst absolute stilte. Alleen het ronken van de motor en het kenmerkende getik van de richtingaanwijzer zijn hoorbaar. Andere afleidingen zijn taboe. Probeert een passagier mij te verleiden tot een gesprek dat wordt hij stante pede terecht gewezen in staccato Duitse oorlogstaal. “Halt, bek houden, geen woord, ik rij mono”, en meer heldere uitspraken. Het is van de zotte dat er nog altijd mensen zijn die niet weten wat MoNo-rijden inhoudt. In een social media tijdperk word je constant afgeleid door melodietjes die je smartphone produceert. Een Whatsapp bericht, een e-mail, een sms’je of een oproep van je geliefde, het haalt je volledig uit de concentratie. Maar ook de zeldzamere face tot face sociale contacten zijn gevaarlijk. Gevolg; per jaar vertrekken tientallen slachtoffers van een (verkeers-) ongeval rechtstreeks naar de eeuwige jachtvelden en honderden worden gehavend wakker in de recovery van een academisch ziekenhuis. Met de MoNo-campagne tracht onze bemoeizuchtige overheid terecht, de veiligheid in het verkeer te verhogen. Laten we eerlijk zijn, de smartphone is killing en verhoogt het risico op een ongeval met een factor 25. Daarop anticiperend luidt het motto: ongestoord onderweg. Nu ben ik van nature al enigszins gestoord maar dat mag de veiligheid niet drukken. Ik communiceer nog normaal met mijn omgeving zonder mobiele ondersteuning. Mijn vrienden wil ik in de ogen kijken bij een gesprek. En als ik dat gesprek voer dan neem ik geen telefoon van derden aan. Mijn concentratie is gericht op ‘nu en hier’. Daardoor heerst in mijn kar resoluut, absolute stilte. Wat ik onderweg zie is schrikbarend: volop appende en bellende fietsers en bellende (beroeps)chauffeurs en dan zwijg ik nog over de koptelefoons en oortjes die door hun volume elke vorm van verkeersveiligheid wegneemt. Een beetje politieagent kan in een ochtend makkelijk zijn maandsalaris terugverdienen, helaas verzaakt ook hij falikant. Nondedjuu!!!