09 jan WAKE-UP-CALL (1473)

Veters binden werd plotseling een probleem. Traplopen bracht me in ademnood, ik snurkte als een zatlap, sliep slecht en was overdag moe. Hiervoor hoefde ik niet naar een arts, ik was gewoon te zwaar geworden en dan rest maar 1 ding: afvallen. Hoe doe je dat zonder medische begeleiding? Discipline, is het toverwoord want een afvaller in wording is iemand die in stilte pijn lijdt. De hele dag moet je lekkere dingen negeren, met verstand eten en vooral je vetvoorraad verbranden. 2 januari stond ik in de sportschool en ging zweten volgens schema. Diezelfde dag kwam een eetplan op tafel waar geen ruimte was voor patat, chocola, alcohol noch vlaai; allemaal geneugten des leven. Het valt heel zwaar tegen. Nu, een week later, ben ik twee kilo kwijt, kan ik al een gaatje verder van mijn broekriem aanhalen en voel me zielig. Ja ik heb honger en ja ik heb ontzettende zin in alles wat ik me nu verboden heb. Vorige week waren er nieuwe soortgenoten in de sportschool die mijn fiets, moonwalker en loopband bezet hielden. Deze week was er weer plek en lijk ik nog de enige die zichzelf martelt. Een marteling die ik een gezonde leefstijl noem. Mijn personal trainer is onverbiddelijk en stuurt me met schema’s het zweethok in waar een normaal mens gillend van zou wegrennen. Vijftien kilo’s moeten er vanaf door inspanning en aangepaste voeding. Ik moet dit redden maar of mijn trainer deze periode overleeft waag ik te betwijfelen. Ik kan hem wel vreten. Nondedjuu!!!