26 sep QUE TAL 1664

Mijn partner heeft een talenknobbel. Ik heb hem nog nooit gezien maar de effecten ervan zijn zeer duidelijk. Engels en Duits wauwelt ze als haar moedertaal zelfs het schrijven vormt geen probleem. In het Frans kan ze ook aardig mee en krijgen we op vakanties alles gedaan wat we willen. De laatste jaren bezochten we regelmatig Spanje dus moedigde ik verleden jaar het plan aan, Spaans te gaan studeren. Hele avonden zat ze hardop te oefenen, boeken lagen op tafel en de gang naar de avondschool hoorde er ook bij. Ze had er duidelijk lol in. Soms keek ik eens in een studieboek en probeerde vergeefs een zinnetje onder de pet te krijgen.
Twee weken geleden deden we opnieuw Spanje aan. Aangekomen in het hotel zei ik out of the blue tegen een serveerster in een locals-bar: “que tal”. Het was de bedoeling hier sympathie mee te wekken en trok er mijn meest amicale gezicht bij. Het meisje in kwestie keek me verbaasd aan, vond het duidelijk te gek dat ik als buitenlandse toerist, haar in het Spaans aansprak, en begon een lawine aan zinnen over me heen te storten. Ik stond met de mond vol tanden en zakte behoorlijk door het ijs. Hoewel dat laatste bij de piekende temperaturen in Spanje buiten alle proporties was. Gelukkig sprong mijn vriendin bij en redde me uit de penarie. De kelnerin was een beetje teleurgesteld maar doorzag de humor ervan. Vanaf dat moment heb ik buiten de woorden ‘cerveza’, ‘si’, ‘no” en ‘gracias’, geen Spaans meer gebezigd. Mijn vriendin des te meer. Ze ratelde alsof ze er geboren was en begreep ook wat de Spanjaarden tegen haar zeiden. Eerlijk gezegd had ik spijt dat ik op de middelbare school de buitenlandse talen aan me voorbij heb laten gaan. Ik stond als een lulletje rozenwater bij. Geen idee waar ze het over hadden. Zelfs indien ze mij geruild hadden voor vijf ezels had ik het niet begrepen. Wat een afgang.  Als alternatief grijp ik nu naar mijn Spaanse gitaar, want muziek is de taal van ons allen. Nondedjuu!!!